miércoles, 10 de abril de 2019

KARLOS LINAZASORO EN EL KOLDO MITXELENA

La sesión de este mes del ciclo de Poetika corresponde a Karlos Linazasoro, autor de una obra muy amplia a la que corresponden una docena de poemarios:


Udazkeneko karabana erratua. 1991, Elkar.

Apunte eta ahanzturak. 1993, Kutxa Fundazioa.


Euriaren eskuak. 1995, Alberdania.

Eguzkia ateri. 2001, Egilea editore.

Inoiz izan ez garenotan. 2002, Alberdania.

Denbora aleak. 2005, Pamiela.

Etxe hutsean. 2009, Alberdania.

Gaur orain da betiko. 2010, Erein.

Hamazazpikotan. 2010, Elkar.

Ezer gehiago behar gabe. 2012, Pamiela.

Zerua beti beherago dago. 2016, Utriusque Vasconiae.

Lurra bere erro gorrira. 2018, Balea Zuria.

La sesión de mañana estará presentada por José Luis Padrón. La introducción a la obra de Linazasoro correrá a cargo de Aritz Gorrotxategi y la lectura de poemas estará acompañada al violonchelo por Jon Goiri. 

No sé si hará un recorrido por su extensa carrera poética o si leerá poemas de su último título publicado, Lurra bere erro gorrira, espléndido, por cierto, y publicado por Balea Zuria. Este es el poema que abre la colección:

Begiak ireki nahi ditut mundua zabaltzeko
Ez da nahikoa begiratzea. 
Ez da nahikoa begiratuan isilik egotea. 
Beste zerbait behar da ikusteko, 
zer garen munduan eta zer den mundua gugan,
zer zor ditugun eman zaigun guztiarengatik. 
Soa urrun nahi dugu beti, begiz joak begiak,
ispilua ispiluaren kontra, garen osotasuna ikus dezagun, 
eta barrurago ere bai, mehatxuraino kasik. 
Parez pare jartzen gara munduaren aurrean,
ordu guztien kontra eta negarrez zirtzilduak,
ezinean ez ikusiarena eginez, 
bagoazela aurrera betiko ibai aldakorrean,
bagoazela betiko erruki-nahi baten bila.
Begiratzeak ez du mundua egiten, 
begiratzeak ez du ikustea bermatzen. 
Beste zerbait da ikustea, beste argi baten zilarra, 
gure begietatik harago dagoen misterio bat, 
epifania baten xuxurla itzalia. 
Ez dakigulako ikusten gara arbola eta mundu, 
begiratzen dugulako gara tristuraren azken abereak.

Ha traducido al castellano Ezer gehiago behar gabe (Nada más necesito) que recibió el Premio Xabier Lete. De él extraigo este otro poema:

Quererte, digo, 
es celebrarlo todo,
mirar a lo lejos y no extrañarte
de ser pájaro o fuego
o hilo incandescente de la luna.

Hay algo en la víspera del aire,
un alumbrado hecho de redes,
que me hace respirar tu salitre
que aún no es sonrisa o mar,
y que quema mi felicidad de julio con ira.

Mientras miro a los rayos más verdes del amor,
me gustaría, ay, celebrarlo todo,
bajo el azulado silencio de los robles,
todo y la vida entera que hoy en ti
me queda hasta mañana.

En este enlace podéis leer completos los poemarios Apunte eta ahanzturak, Irun Hiria Saria, y Karlos Linazasoro, poesía kaiera.

No hay comentarios:

Publicar un comentario